HSP en de terreur van kriebellabels

Ik ben wel eens te laat gekomen op een afspraak vanwege een kriebelend label. Ik had nieuwe onderbroeken gekocht. Helaas mét label want de HEMA had bedacht dat ze mijn favorieten met geprinte info gingen vervangen.  Klaargelegd op de stapel om de labels er netjes uit te halen met een tornmesje. Maar je kent het vast, de was te lang niet gedaan dus geen schone onderbroeken meer dus deze nieuwe maar aan. Netjes aangekleed sta ik op het punt om de deur uit te rennen en ik voel het al kriebelen. Twijfel slaat toe:  ik ga het echt niet halen om me nu nog om te kleden. Wel, niet, wel, niet…. Maar het is niet te harden! Ik wéet dat ik het gekriebel de hele dag ga voelen, en nee dat het niet went en dat ik dan nergens anders meer aan kan denken. Dus hup weer naar boven, alles uit, andere onderbroek onder uit de la gevist (een oude, gelubberde met een gat) en hup gehaast de deur uit wetend dat ik te laat kom. Maar ik kon niet anders.

Herkenbaar?

Ik vond het als kind al vreselijk. Mijn moeder naaide zelf kleding omdat we het niet zo breed hadden en dan moest ik weer een bloes met pofmouwen aan waarvan de elastiek te strak zat en ik blauwe moeten op mijn armen had of een kriebelende wollen (!) broek met de rits aan de achterkant (ik schaamde me dood). Of met mijn vlechten zo strak opgebonden dat ik haarpijn had. En dat je je dan niet zo moest aanstellen volgens je moeder. Ik heb dus heel lang gedacht dat er leuk uitzien per definitie oncomfortabel is. Ik heb jarenlang rondgestrompeld op te hoge hakken die pijn deden. Een te strakke spijkerboek die pas dicht ging als je op bed ging liggen en de hele dag in je buik drukte. Contact lenzen die pijn deden omdat ik persé geen bril wilde. Voor mij volstrekt normaal.

Totdat ik ontdekte dat ik hoogsensitief ben en dus extra gevoelig. Vooral voor al die pijnlijke dingen die ik mezelf (letterlijk dus) aandeed. Ik kwam tot de conclusie dat ik me helemaal niet aanstelde. Dat haarpijn dus echt bestond en dat je er ook comfortabel heel mooi kunt uitzien. Ik wil gewoon niks meer aan m’n lijf dat prikt, kriebelt, te strak zit of pijn doet. Ik stel me niet aan als ik het comfortabel wil. Ik ben veel liever voor mezelf geworden en ik mag gewoon fijne, zachte dingen aan mijn lijf. Hakken draag ik al jaren niet meer (was wel echt een dingetje met m’n 1.60 m). En ik voel me er (eindelijk) prima bij. Geen make-up, grijs haar, Birkenstocks en een soepjurk gaan voor mij nog te ver maar wie weet. Het enige artikel waar nog geen oplossing voor is  zijn knellende BH’s.

Fijnste moment van de dag is tegenwoordig thuis komen en m’n BH uit gooien. Heerlijk!

Hoe ga jij hier mee om? Hoe lief ben jij voor jezelf?

Ik lees het graag hieronder.

Wil je graag een afspraak met me plannen voor een gratis Skype gesprek dan kan dat hier: