Uit verbinding: HSP en eenzaamheid

Eenzaamheid voelt koud en kil. Afgesloten… op jezelf aangewezen. Verloren of er niet bij horen, zoals iemand pas zei. En dat is niet fijn. Je kunt alles hebben, mensen om je heen, partner, kinderen, veel vrienden, leuke collega’s en je toch eenzaam voelen. En dan snap je dat niet van je zelf. Ik héb alles toch? Waarom voel ik me dan zo eenzaam?

Het tegenovergestelde van eenzaamheid is verbinding. Als alles goed gaat en je hebt je geliefden om je heen is het makkelijker je verbonden te voelen. Ook al ben ik vaak alleen dan ik kan me toch nog verbonden voelen. Alleen zijn is voor mij niet gelijk aan eenzaam zijn. Alleen zijn kan zelfs heel fijn voelen. Dan hoef ik met niemand rekening te houden. Dan sta ik even niet ‘aan’ (= gericht op de ander).

Als verbinding er wél is voelt dat heerlijk. Ik denk dat wij als hoogsensitieven dat nóg intense kunnen ervaren. Je voelt je gehoord en gezien. Het voelt warm en blij. Soms letterlijk alsof er een draadje tussen jou en de ander zit. Ik kan me ook verbonden voelen op een groter niveau. Bij sportprestaties van Nederland (terwijl ik helemaal niet zo nationalistisch ben). Ik moet vaak huilen bij hele blije winnaars op het erepodium en dan dat Wilhelmus erbij. Ik voel me dan verbonden met een groter geheel. Of nóg groter: dat je voelt dat alles verbonden is in het universum. Dat alles 1 is. De tegenhanger is dan eenzaamheid, niet verbonden en op jezelf aangewezen. Als HSP voel je die verbinding vaak zo uit je handen glippen. De ander trekt zich terug of jij gaat uit verbinding. Niet fijn.

Het moeilijk kunnen verbinden ligt vaak in je jeugd en wat je daar voor besluiten hebt genomen om het voor jezelf makkelijker en draaglijk te maken. Niet dat iedereen nu hele grote trauma’s heeft maar ik geloof niet dat er iemand ongeschonden uit zijn jeugd komt. Al was het maar omdat je ouders maar wat aanmodderden omdat het voor hen de eerste keer was en er geen handleiding bij je zat.

De innerlijke besluiten die je toen hebt genomen klinken lang na in je volwassen leven. Ooit heeft het je gediend om jezelf staande te houden en nu zit het je vaak in de weg. Het gaat dan om besluiten als: ‘Ik vertrouw niemand meer behalve mezelf’, ‘De enige op wie je kunt rekenen ben jezelf’, ‘De wereld is een onveilige plek’ en noem maar op. Vaak zitten deze overtuigingen niet eens in je bewustzijn maar piepen ze op de achtergrond. Ze zorgen ervoor dat je jezelf moeilijk openstelt naar de ander. Dat je de bekende muur om je heen hebt staan. En zo’n muur is lastig om doorheen te komen. Zowel voor jezelf als voor de ander. Je probeert te verbinden maar het lukt niet zo goed.

Hoe breek je die muur dan af zodat je wel verbinding kunt maken? Daar is lef en tijd voor nodig. En inzicht natuurlijk!

Wat niet werkt is om het bij de ander te leggen:  ‘Hij ziet me niet staan’, ‘Mijn moeder negeert me altijd’ , ‘Iedereen wijst me af’. Dat kan wel zo zijn maar jíj hebt de muur om je heen gezet en het is voor de ander onmogelijk om daar doorheen te komen. Afbreken dus. Maar dat voelt heel onveilig.

Ik weet er zelf alles van. Ik leek altijd heel sterk, straalde uit dat ik niemand nodig had en kon dus een behoorlijke muur om mezelf heen hebben. Ik reageerde ook snel heel gekwetst. Vind je me niet leuk, doet er iemand stom tegen mij: jammer dan! Ik heb jou niet nodig, ik doe het wel weer alleen. Afwijzen en uit verbinding. Dat voelde vaak veel veiliger. Om verbinding te maken moet je je kwetsbaar durven opstellen en dat is nog niet zo gemakkelijk als je links en rechts wat beschadigingen hebt opgelopen.

De eerste stap is zelfinzicht en erkennen dat het zo is. De tweede is om er iets aan te gaan doen. Zoek hulp als je het niet alleen kunt of als het teveel en te zwaar is. Echt het helpt! Ik ben zelf coach/therapeut en heb heel wat therapie en coaching sessies gehad om mijn eigen oude troep op te ruimen. Je kunt jezelf namelijk niet coachen, daar heb je iemand anders bij nodig.

Stukje bij beetje heb ik mijn eigen muren afgebroken. Dat lukte niet in een keer. Eerst maar ‘ns een raampje erin gemaakt zodat ik veilig naar buiten kon kijken. Maar met en met de muur steeds meer afgebroken, laten afbrokkelen, steeds lager. En het voelt veel beter zo. Ik ben nog steeds heel sterk, onafhankelijk en doe veel alleen. Maar ik doe het nu uit keuze en niet uit angst. Ik ben niet meer bang om kwetsbaar te zijn. Ik heb geleerd en gezien en ervaren dat kwetsbaarheid heel krachtig is. Er is lef voor nodig, je neemt risico’s én het verbindt. Het beste medicijn tegen eenzaamheid!

Wil je het er een keer met mij over hebben? Dan klik hieronder