Het wordt nooit perfect: geluk is niet maakbaar…
Er is altijd wat. Ben ik eindelijk op vakantie waar ik zo naar heb uitgekeken vanwege drukte en stress, zit ik me na een paar dagen te vervelen en voel ik heimwee. Is het mooi weer, heb ik ’t te warm. Ben ik blij dat ’t eindelijk gaat regenen, loopt de kelder onder. Wat je ook wenst, er is altijd wat. Het is nooit perfect. En dat is voor een HSP-perfectionist best lastig. Ik wíl het zo graag perfect, maar dat lukt dus niet. Het hoort bij HSP zijn: het graag goed doen (vooral voor de ander) en een hoog streefniveau hebben. Plus natuurlijk een grote controledrang en ‘als-dan’ denken. Als ik 5 kg afval ben ik gelukkig, als ik maar ergens anders woonde voelde ik me beter, als mijn partner meer begrip voor me heeft ben ik wél happy.
Hier zit een mythe achter. Als je maar hard genoeg aan jezelf werkt en je best doet word je gelukkig. Niet waar dus. Want er is altijd iets. Soms iets groots en verdrietigs zoals het verlies van een dierbare. Vaak iets kleins als met je sokken in iets nats gaan staan. Gatver!
Hoe hard je ook aan jezelf werkt sommige dingen zijn gewoon zoals ze zijn. Je kunt je gedrag veranderen (en dat is niet gemakkelijk, neem dat maar van mij aan). Maar op hoe je gebakken bent heb je weinig invloed. Als je nare dingen hebt meegemaakt en daar trauma’s aan hebt overgehouden kun je middels hard werken en therapie ervoor zorgen dat het hanteerbaar en dragelijk wordt. Maar het gaat nooit helemaal weg. Net zoals dat als je eenmaal een burn-out of depressie hebt gehad je daar altijd gevoeliger voor blijft. En dat is oké. Meer zit er vaak niet in. Een cliënt zei laatst tegen mij: Maar wanneer is het nou klaar? (hij had behoorlijk wat trauma’s opgelopen). Waarschijnlijk nooit helemaal. Het is als een ui waar je steeds een laag vanaf pelt maar het duurt heel lang eer je bij de kern bent. Hij werd er moedeloos van. En dat begrijp ik. Maar heel hard willen dat het weggaat helpt niet. Weerstand werkt vergrotend. Kijk het recht aan en accepteer wat er is. En dat dat niet gemakkelijk is, weet ik uit ervaring.
Gelukkig zijn als standaard norm is in mijn ogen niet haalbaar. Het is geen permanente status. En al helemaal niet maakbaar zoals vaak wordt gedacht. Het leven gebeurt. Je hebt minder invloed dan je denkt. Dus kun je maar beter met de stroom mee dan er tegenin te zwemmen.
Geluk dat zijn piekmomenten. Als je constant gelukkig zou zijn, zou je niet meer weten hoe het voelt. Alles went namelijk. Er is een tegenhanger nodig. En ook al is alles 1 toch is er dualiteit nodig om te kunnen ervaren. Zonder licht geen schaduw, zonder koud geen warm, zonder verdriet geen geluk.
Acceptatie van wat is, is een sleutel naar geluk. Maar hoe doe je dat dan? Het is een toverwoord tegenwoordig met daarnaast het sleetse laat-het-los.
Zomaar iets accepteren is moeilijk want dan lijkt het alsof je alles goedkeurt. Het begint bij je bewust worden waar je last van hebt. Wat voel je? Waar voel je dat? Wat wil jou dat vertellen? En wat heeft het nodig?
Als je dat in de gaten hebt kun je je gedrag gaan aanpassen. En als je je gedrag aanpast ga je je ook anders voelen. En dat wat overblijft (en dat is dus kleiner dan wat er was) kun je gaan accepteren als dat wat niet te veranderen is.
Er is tegenslag nodig om te groeien. Als je niks meemaakt leer je ook niks. Als je geen fouten maakt ook niet. Een fout is niets meer en minder dan een ongewenst resultaat. Je weet daardoor hoe het niet moet en kunt dus gemakkelijker de keuze maak hoe dan wel (maar in ons perfectionistische hoofd moet het altijd in een keer goed, vrij onrealistisch, vooral als je iets nog nooit gedaan hebt. Dat vraag je ook niet van koorddanser in het circus).
Proberen, falen en oefenen zorgen ervoor dat je iets onder de knie krijgt.
Aanmodderen is de norm. Niemand weet hoe het moet: leven. We doen het allemaal voor het eerst. Ook al doet iedereen zijn uiterste best om het moeiteloos te laten lijken: iedereen heeft een verhaal, een verleden en mislukkingen. Ook al lijkt het vaak bij anderen moeiteloos te gaan. Als HSP denk je daar wat vaker en dieper over na. Waar een ander zijn schouders ophaalt en doorgaat blijven wij nog even gezellig rondpiekeren en ons zelf afkammen. Helaas, je blijft de HSP-er die je bent.
En het is allemaal ok. Ook al denk je weleens: piekerde ik maar wat minder, voelde ik het maar allemaal niet zo diep. De andere kant is dat als het wél goed gaat en je op een gelukspiek zit je daar véel intenser van geniet dan de niet-HSP. Lekker puh!!
Om het maar met Leonard Cohen te zeggen: There is a crack in everything, that’s how the light gets in.
Hoe ziet jouw zoektocht naar geluk eruit? Laat het me hieronder weten
Klik hier om een afspraak te maken voor een GRATIS Skype sessie.
Jezelf verliezen is stuurloos geraken
Jezelf vinden is een groots geschenk
Jezelf zijn is de Heilige Graal die we vaak niet eens zien
waardoor we ons zelf weer snel kunnen verliezen..
Mooi Klaas!
Anouk,mooie zus,dit heb je prachtig geschreven,is een waarheid als een koe of hoe zegje dat..
Kan ik me helemaal in vinden!
Accepteren en loslaten is niet makkkelijk
Ben er door ontroerd
Just keep on going,X
Dankjewel Mireille!
Het is volgens mij zo eenvoudig dat het oooooooooooooo zo moeilijk is.
Ik denk dat als wij tevreden zijn met wat is en met onszelf zijn dat we innerlijke rust kunnen ervaren. In onze kracht blijven, steeds onszelf blijven en intuïtie durven volgen. We mogen ons niet laten beïnvloeden door anderen.
Helaas trappen we vaak in de val van ons zorgen te maken over het verleden en uit te kijken naar wat we willen hebben, doen of wie we willen zijn. Dit vaak door ons perfectionisme en de omgevingsdruk.
Grt,
Kurt
Een waar woord van Kurt, helaas verliezen we ons pure zijn vrij snel uit het oog door de dagelijkse beslommeringen die ons afleiden van het ware zijn…
Dus vindt snel een manier om deze jas snel weer uit te doen en terug te keren naar de pure kern waar innerlijke rust zetelt en waar je gevoel de specie is waarmee je de voor jou juiste woorden aan elkaar rijgt… Of gewoon zwijgt en je je met alles om je heen verbind en vanuit serene rust waarneemt…
Ik ben hsper en ik ben een perfectionist en een controlefreak dus wat fijn dat dat samen hangt en dit herkenbaar is al is het niet makkelijk. Wat ik ook heb is dat ik hoog in ademhaling zit dus ga eens opzoeken of dat ook verband heeft.
Bovenstaande tekst komt ook heel erg tot uiting op de manier hoe ik mijn pony rijd. Geen geduld, perfect willen doen, veel verwachten en dat vooral voor een ander. Ik heb in de groepsles daar een standje van gekregen en vroeg me echt af waar het vandaan kwam. Wij willen het goed en vooral veel en snel goed doen. Nou is dat voor paarden niet goed. Je kan je beter focussen op 1 of 2 dingen. Je moet daarbij erg werken vanuit de basis. Dus eigelijk ga je er voor zorgen dat je pony lekker los is en dan ga je zorgen dat je aan de gang gaat met de 2 punten waar je dit keer op wikt trainen. Ik doe met mijn faalangst jawel ook wedstrijden dus heb ook een doel waar ik naar wil werken en heb expres een pony gekocht die al hoog heeft gelopen omdat ik dus niet veel geduld heb.
Waar ik met dit lange en uiteenlopende verhaal naar toe wil gaan is dat ik ik mijzelf enorm herken in bovenstaande stuk vooral ook als ruiter en ik dus ook lessen heb en ik moet van mijn instructrises leren om veel luchtiger met alles om te gaan. Dit leert mij denk ik ook weer veel over mijzelf en mijn gedrag en hoe ik de druk ook buitenom de paarden van mij af kan halen. Paarden kunnen echte leermeesters zijn die ook buitenom de paarden wereld voor je eigen gedrag veel aan je kunnen leren.
Hoi Ruby,
Het is zeker een aanrader om met je ademhaling aan de slag te gaan bij stress- en faalangst klachten.
Marcel.
wat mij raakte in het stuk: dat wat niet te veranderen is accepteren.
In mijn weg die ik in 2016 insloeg als herstellende van de ziekte verslaving.
leerde ik de eerste 6 regels kennen van het Gebed van Rheinhold Niebuhr Serenity prayer.
Later ook het hele gebed, de eerste regels gebruik ik nog dagelijks. en vervang GOD door: iets/macht groter dan mijzelf/ of gids. Het heeft mij enorm geholpen mijn weg te vinden.
Het afpellen van de ui, is voor mij nog in volle gang, lijkt eindeloos, voor mij is is er niks mis mee te streven naar perfectie, mits ik me realiseer dat ik het nooit zal bereiken.
groet Marcel
The full text of the original “Serenity Prayer” written by Reinhold Niebuhr (1892-1971)
GOD, grant me the serenity
to accept the things
I cannot change,
Courage to change the
things I can, and the
wisdom to know the difference.
Living one day at a time;
Enjoying one moment at a time;
Accepting hardship as the
pathway to peace.
Taking, as He did, this
sinful world as it is,
not as I would have it.
Trusting that He will make
all things right if I
surrender to His Will;
That I may be reasonably happy
in this life, and supremely
happy with Him forever in
the next.
mooi Marcel!
herkennen doe ik het zeker, in het bijzonder dat ik de lat ALTIJD hoog leg, dat ik meer eis van mezelf dan van anderen, dat ik heel lang kan blijven hangen in ‘ik heb het niet goed (genoeg) gedaan’. in een aantal gevallen kan ik wel dingen nemen zoals ze zijn: bijvoorbeeld : door omstandigheden zal ik nooit zo goed zijn met paarden als mijn zus of andere mensen op de manege. hoe goed ik wel ben, dat weet ik niet.. ik ben wel heel gelukkig dat ik in de gelegenheid ben om elke week een paard te poetsen, gewoon knuffelen met het beestje en inderdaad haar als leermeester zien. zij is wie ze is.
op dit moment ben ik doende om de lagen van de ui te pellen.. trauma na trauma na opgekropte frustratie komt tevoorschijn.. en ik wil te veel, te hard gaan. een bedrijfsarts zei tegen mij: STUKJE BIJ BEETJE. weet je wel, hoe moeilijk dat is? soms lukt het me om wat mijn verstand zegt: hoe harder je wilt, hoe langzamer het gaat.. inderdaad aan te nemen. dan komt er rust en gaat het vooruit.
ooit las ik in een agenda de spreuk ‘moeilijkheden zijn kansen voor wie ze overwint’, maar ook de aan Napoleon Bonaparte toegeschreven de zinsnede: ‘volharding is geconcentreerd geduld’.. dat moest ik eigenlijk maar heel groot opschrijven zodat ik er vaker aan word herinnerd.
een heel mooi boek dat ik nu aan het lezen ben, heeft ook alles te maken met acceptatie en loslaten: Het Zoutpad van Raynor Winn. ik raad het iedereen aan!