HSP en dieren: een bijzondere connectie…
Als 3 jarige liep ik rond met een zorgvuldig toegedekte mus in mijn poppenwagen. Helaas dood, dat wel.
Toen ik op de basisschool zat mocht ik een poes uitzoeken in het asiel. Ik koos de allerlelijkste. Waarom wil je die? vroeg mijn moeder onthutst. Omdat niemand die wil hebben, zei ik. Het bleek de liefste kat ooit te zijn. Al mijn zakgeld ging op aan vissen voor het aquarium, voer voor de hamsters en speeltjes voor de kat. Elke zwerfhond op straat sleepte ik mee naar huis en die mocht ik dan nooit houden. Ze waren meestal toch wel van iemand.
Ik heb een diepe connectie met dieren, altijd al gehad. En die is wederzijds. Kijk je een beetje uit met de kat? zei een vriendin vanuit de keuken, ze is nogal schuw en vals. Ehhh, ze lag al bij me op schoot te spinnen. Heel vanzelfsprekend.
Ik heb het niet alleen met alles wat schattig en aaibaar is. Al helpt dat natuurlijk wel. Ik ben bang voor wespen maar als er een binnen zit zet ik hem (al griezelend en net niet gillend) buiten. En spinnen, daar stofzuig ik omheen. Ik sla letterlijk nog geen vlieg dood. Terwijl ik wel vlees eet. Steeds minder, dat wel. Maar toch. Ik vind dat vrij hypocriet van mezelf. Wordt aan gewerkt!
Ik wil niet zover gaan (als sommigen, ik kom het wel eens tegen) dat ik dieren prefereer boven mensen. Vaak is dat uit teleurstelling en nare ervaringen. Ik denk niet dat omgaan met dieren menselijk contact kan vervangen. Het blijven dieren en die moet je niet gaan vermenselijken. Ik kwam laatst bontgevoerde laarsjes voor de hond tegen in een dierenwinkel. Vrij absurd. Wie koopt dat dan?
Ik ging ervan uit dat verbinding voelen met dieren een HSP-ding was maar heb ’t toch maar even (geheel wetenschappelijk) gevraagd in een HSP-groep op Facebook omdat ik er een hekel aan heb dat allerlei eigenschappen zomaar aan HSP worden gekoppeld. Resultaat: een enkeling had niks met dieren en dat kwam dan ook meestal uit negatieve ervaringen. Het overgrote deel herkende mijn connectie en verbondenheid en dol-zijn-op meteen. Grappig!
Het hebben van huisdieren verlaagt je stress niveau, heb ik ergens gelezen. Omdat dieren altijd in het nu zijn ( zij kunnen niet piekeren over de toekomst of eindeloos een stommiteit uit het verleden herkauwen) nemen ze je daar heel gemakkelijk in mee. Tijdens de verzorging, het voeren, het gezellige gesprek dat je met ze hebt. Ze luisteren namelijk altijd en onvoorwaardelijk. Het aaien van huisdieren verlaagt je stresshormoon cortisol. Mooi meegenomen. Los van dat ’t erg gezellig is.
We zijn allemaal zoogdieren en huisdieren kunnen dus ook hoogsensitief zijn. Net zoals de 20% bij ons.
Sinds kort heb ik weer een hond. Dat wilde ik al zo lang maar ik werkte teveel buitenhuis en dat vond ik dan zielig. Het is een tweede-handsje, een gevonden zwervertje. Ik zag haar foto op een herplaats site en ik moest huilen. Van herkenning. Ik wist meteen hoe ze was en hoe ze zou voelen. Een hartstikke hoogsensitief hondje. Maar we hadden elkaar nog niet ontmoet. Daar moest ik helemaal voor naar Friesland. Dus dan ga je niet 3 keer kennismaken voor je besluit. Maar ik wist het eigenlijk gewoon al zeker. En het klopte!
We keken elkaar aan en het was een match.
Tuurlijk moest ze even wennen en ik ook. Maar wat is het heerlijk om mijn dag te beginnen met een wandeling in het park i.p.v. tijdens het ontbijt al in mijn telefoon te duiken en zo al te verzanden in mijn mail en ongemerkt gaan regelen, bellen, plannen.
Ik neem veel meer pauze want de hond moet uit. Aan het eind van de dag nog even alle prikkels, energie van anderen en wat je allemaal nog meer tegen komt even lekker van me aflopen buiten. Goh, wat heb ik dat gemist. Ik had soms dagen dat het donker werd en ik nog niet eens buiten was geweest. Natuurlijk gebruik ik mijn bubbel en gronding oefening nog steeds en die zijn vaak ook nog hard nodig.
Daglicht, buitenlucht en lopen doen heel veel. Dat wist ik al van mijn wandelingen in het weekend. Maar dágelijks naar buiten heeft een groot effect op het verwerken van prikkels en ruimte maken in je hoofd.
Naast een blije hond laat ik mezelf nu ook 3 keer per dag uit. Dubbele winst!
Hoe is jouw connectie met dieren? Ben ik wel benieuwd naar.
[otw_shortcode_button href=”skype” size=”medium” bgcolor=”#3ABBC4″ icon_type=”social foundicon-skype” icon_position=”left” shape=”radius”]Klik hier om een afspraak te maken voor een GRATIS Skype sessie.[/otw_shortcode_button]
Heel herkenbaar. Ooit t balletje bij een hond uit zn mond getrokken om weg te gooien. Eigenaar kwam verschrikt huis uit rennen omdat de hond agressief zou zijn en zou bijten. Ehm hoezo? Bij een waterplas voor honden kwam een verlegen en gestresste windhond bij me staan zodat ik hem kon aaien. Hij begon te trillen. Waarschijnlijk enige manier om zn spanning kwijt te raken. De diepe connectie vind ik soms moeilijk, vooral als een dier dood gaat, helemaal je eigen huisdier. Vorig jaar is Mn konijn doodgegaan en had me voorgenomen geen dieren meer te nemen, maar een kip koos mij uit. Ik was 2 maanden vrijwilliger bij een Dierweide, maar ik zag en voelde de spanning en chaos onder de dieren dus ben snel gestopt. Dit kipje had ik van begin af al afzijdig zien zitten en elke keer zicht ze me op. Een keertje opgetild en bijgevoerd.toen ik haar weer neer zette kwam ze op hoge poten piepend achter me aan rennen. Dus meegenomen naar huis, afgespoeld want ze zat onder de modder en poep wat ze gewillig toeliet. Nu is ze een trotse dankbare kip die op de bank slaapt en op Mn schouders zit om t eten uit Mn mond te halen. De tranen schieten nog elke keer in Mn ogen als ik eraan denk.
Ontroerend Els. Dankjewel voor het delen!
Ja hier HSP net als mijn kinderen. Wij hebben een pony, 2 katten en 3 cavia’s.
Ik heb mijn eerste kat een jaar en daarbij nog een kitten. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik op intiatief met mijn katten omga en ik lijk dat wel van nature in mij te hebben. We hebben zo een goede band het zijn buitenkatten maar loop ik met ze buiten dan achtervolgen ze mij. Ik ben 33 en stoor mij steeds meer aan de mensheid. Vroeger maakte ik mij nog druk over als er iets gebeurde, ruzie met een vriendin, tijdje niet meer met vriendinnen omgaan enz. Nu heb ik geen geduld en geen zin om daar nog energie in te steken. Ben alleenstaande moeder en genoeg om handen. Tuurlijk is het fijn menselijk contact maar dat heb ik ook op de grote manege waar mijn pony staat. In ieder geval was ik vroeger altijd super druk met veel vriendinnen, veel meiden wouden altijd met mij afspreken. Ik heb daar zelf veel energie ingestoken soms meer dan dat ik terug kreeg. Ook als iemand een vriendin leek, stiekem had ik diegene allang door dat heb je als hsper, dat ik eigelijk als minder werd gezien. Ik bleef trouw maar vrat mezelf van binnen op. Nu ben ik sinds kort. Al spreek ik een hele tijd geen enkele vriendin, ik vraag niemand meer en zie het wel. Menselijk contact heb ik sowieso en meer dan mijn kinderen en dieren om gelukkig te zijn heb ik niet nodig.
Heel mooi stukje Anouk,
Moet dan ook even aan Koos denken waarmee we een mooie tijd mee gehad hadden. Misschien kun je je ook nog herinneren dat Serena steeds van alles ving en mee naar huis toe nam..? Ik kan me nog herinneren dat ik in het weekend met de stofzuiger door het huis liep en iets wilde opzuigen dat onder de kamerkast lag dat op een een dor blad leek… Toen ik het nader onderzocht zag ik dat het een platte gortdroge pad/kikker bleek. In plaats van in de prullenbak gooien volgde ik mijn gevoel en zette hem in de spoelbak. Waanzinnig wat ik toen waarnam; Het beestje kwam plots tot leven toen ik hem met water bevochtigde… Geweldig toch zulk een ervaring waar ik jou ook op attent maakte.
(Veel plezier nog met je leuke hondje !)
O ja! Het verhaal met de kikker. Leuk Klaas!
Dacht al dat je toen niet oplette en het waarschijnlijk ter plekke vergeten bent… Dit is voor mij geen verhaal maar een super geweldige ervaring voor mij.
Mocht je het toch nog helder voor je geest hebben, mijn excuses,
Hoi !
Zooo herkenbaar, als ik terug kijk was ik best wel apart… ik heb altijd dieren gehad en katjes en konijntjes gered. Ik ben opgegroeid op het platte land in Portugal en daar waren heel vele zwerf katjes en honden dus Grace in the rescue! 🙂 ook heb ik van mijn 12de tot mijn 26ste parkieten gehad die ik zeer succesvol heb gefokt. Toen ik kinderen kreeg werd het wat minder maar al snel had ik weer katten in huis. Als tiener was ik de enige in mijn vriendenkring die zon connectie had met dieren, gelukkig ben ik nooit uitgelachen, nu mijn dochters zelf tieners zijn zie dat ik toch wel heel anders was dan de gemiddelde persoon haha dus heel leuk om dit te lezen.
Leuk, die herkenning!
Ik ben ook verliefd op dieren, vooral op honden. Toen ik mijn kinderen kreeg en de add(en mischien de hsp ook wel) de bovenhand kreeg, heb ik na t overlijden van onze honden bewust geen andere hond genomen. Zoveel prikkels, en aandacht vragerij van de kinderen, er kon niks meer bij. Ik ging toen iedere dag met de honden naar het bos, zonder hond ging ik niet. Te lui. Maar toch durfde ik t niet aan, weer een hond nemen.
Sinds een tijdje heb ik weer een hond, uit Roemenië. Ze is mijn soul mate, mijn beste vriendje. Altijd lief voor me, geeft me nooit het gevoel dat ik een moeilijk mens ben met mijn prikkelgevoeligheid. Ze lijkt ook zoveel op me, we gedijen het beste in een rustige, vrolijke omgeving. Ik voel me compleet als ze in de buurt is.
Hoi Anouk,
Ja al van peuter af aan is er een diepgaande connectie naar dieren. En ook ik sleepte alles mee naar huis.
Eender welk dier ……hun taal is zo makkelijk te verstaan en te begrijpen. Zo blijft de mens voor mij het meest onbegrijpelijke en ingewikkelde wezen.
Overal waar ik een hond, kat, paard ontmoet moet ie hoi komen zeggen.
Dit geeft mij een intens gelukkig gevoel.
En ja dat stofzuigen om de spinnen heen…..zeer herkenbaar, hihi!
Zo kan ik ook heel boos worden op mensen wat slecht voor en agressief naar dieren zijn (het is beter dat ik niet openlijk zeg wat ik van zulke mensen vind).
Mijn drie honden en paarden zijn eigenlijk mijn beste vrienden.
Mijn oudste paard is 33 en al 29 jaar mijn allessie.
Ja zonder dierenliefde zou deze wereld voor mij niet verdraagbaar zijn.
Hoe ga je als Hoog Sensitief persoon om met onrecht, oneerlijke mensen/organisaties en scheefgroei?
Mijn ervaring is dat ik vroeger bescheiden en terughoudend was, ruzies uit de weg ging (vreselijk) en dus gereserveerd reageerde en/of vaak een afwachtende houding er op na hield. Nadeel hiervan is dat ik veelal in mijn eigen wereldje/bubbel leefde.
Je gaat dus op zoek naar vrienden die ook “normaal” waren, fantasie en/of humor hadden.
Je schermt je eigenlijk af van de vreemde en vaak oneerlijke buitenwereld.
Maar vanzelf wordt je ouder en ziet steeds vaker dat er van alles mis is in de grote mensenwereld.
In het begin ben je getuige/waarnemer maar na verloop van tijd kun je geen toeschouwer meer zijn maar zeg je er iets van.
Dit heeft me een keer bijna het leven gekost omdat er zoveel agressie in de wereld leeft…
Gelukkig ben ik uitgegroeid tot een krachtig persoon (geestelijk) die niets meer uit de weg gaat maar zich wel zorgen maakt over de tegenstellingen en verhitte discussies tussen mensen en groepen (individualisering). Dit zorgt alleen maar voor meer afstand en minder begrip voor elkaar als mens.
Wat is redelijk? Wat kan ik van die ander verwachten? Hoe stel ik me op naar de buitenwereld? Heb ik nog wel geduld en respect voor mensen met een andere mening? Wat is mijn positie in deze enz….
Laat even weten hoe jullie omgaan met de wereld (die mij steeds weer verbaast, ook soms in positieve zin Wink) waar we op dit moment in leven?
Daarvoor zeg ik nu reeds dankjewel.
(Onrecht verafschuw ik nog steeds tot op de dag van vandaag).
Hoi Klaas+Vollema,
Onrecht is inderdaad een dingetje waar ik heel slecht mee kan omgaan.
Gaandeweg de jaren leerde ik beter om te gaan met mijn reacties op onrecht.
Onrecht gericht op mij, daar draai ik mij heden ten dage eerder voor om dan dat ik reageer. Ik ken mijn eigen waarheid en ga niet meer in op nonsens van andere mensen. Dat is inbraak op mijn privacy en puur tijdverdrijf voor de tegenhanger.
Vroeger kon ik daar dagen van uit mijn huisje zijn en best wel heftig op reageren. Nu denk ik: “ga iemand anders lastig vallen vandaag heb ik daar geen zin in”. Kost ook veel minder energie☺️.
De situatie verandert zodra ik met eigen ogen zie als een dier of kind onrecht wordt aangedaan. Eender op welke manier.
Daar zal ik meteen werk van maken en mijn verantwoordelijkheid nemen t.o.v. het niet sprekende onschuldige weerloze dier of klein mensje. Eender wat de gevolgen voor mij zijn.
Natuurlijk probeer ik dit netjes en respectvol op te lossen. Soms gaat het vanuit de onrecht veroorzakende partij er inderdaad wat hard, oneerlijk en minder respectvol aan toe.
Rust geeft rust….hoe moeilijk het vaak ook is om niet uit de slof te schieten.
De huidige inmengende mens kan zich beter bezighouden met dingen wat er echt toe doen (o.a. de natuur, je naaste liefde, voelen van de regen/zon, genieten van zingende vogels, dankbaar zijn voor je boterham en die warme douche, enz.) en niet met het verkrijgen van meer, meer, meer. Afgunst, kortzichtigheid, roddelen, nog meer botox, nog een dikkere auto dan de buren, enz..
Deze groep is het overzicht kwijt en kan de schoonheid van de kleine dingen niet meer zien en voelen.
Dit laatste blijft voor mij een niet te begrijpen level en ik weet van mijzelf dat ik nooit in die wereld kan overleven of ook maar wil leven.
Mooi om te lezen en dank je dat ik een kleine inkijk in je leven mag hebben.
Gelukkig zijn er nog genoeg mensen die net als jij zichzelf beschermen en voor zichzelf kiezen (top).
Geniet verder van de kleine dingen die werkelijk gelukkig maken.
Groetjes: Klaas
Als rechtgeaarde HSP-er heeft mijn hele leven gedraaid (en nog steeds) om natuur en het leven en werken met dieren! We hebben meer dan 35 jaar een dierenpension gehad, waarin de dieren werden opgevangen op basis van hun natuurlijk gedrag. Met heel veel ruimte, veel buiten en de honden in groepsverband. De helft van de tijd hebben we dit in Nederland gedaan en de tweede helft in Canada. Daar mogen we leven in de “bush” met honden, katten en paarden om ons heen en heel veel natuur!! We zijn wat ouder en hebben inmiddels geen dierenpension meer, maar maken nu vakanties voor mensen, die of in groepsverband- of individueel naar Canada en /of Amerika komen. Zo begeleid ik als natuur- en Rocky Mountains gids mensen in klein groepsverband door het Westen en oosten van Canada. Daar komt mijn HSP ook weer van pas. Ik kan de groep snel invoelen, hou ervan om het mensen naar hun zin te maken en ben elke dag in de eindeloze natuur van Canada!! In vele delen van de wereld heerst nu zoveel onrecht, dat ik daar heel moeilijk mee om kan gaan. Het reizen geeft me, hoewel druk, toch al rust en positiviteit die ik nodig heb.
Mooi stukje om te lezen over jullie,
De band die jullie met dieren hebben en de nabijheid van de natuur (prachtig).
Tevens de rust en levenslust zegt ook veel hoe jullie in het leven staan.
De positiviteit krijg je van dieren en mensen die nog puur zijn en met open blik de wereld tegenmoet treden,
geen vooroordelen hebben en recht in hun hart laten kijken.
Laat je/jullie verder verrassen en blijf genieten van het gene dat jullie gegeven is.
Groetjes: Klaas
Hai hai,
Hier hetzelfde met dieren. Maar mij zit het vaak ook erg in de weg. Ik zie zo veel onrecht en dierenleed om mij heen. Vandaag: een man op de fiets met een oude hond er naast. De hond liep zeer moeilijk. Zo hartverscheurend. En(ben wijkverpleegkundige) een client bij mij in de wijk, 2 konijnen die beide op 0,5m2 leven. Ik ben zo gevoelig dat ik overal om moet huilen. Ik probeer het anders te redeneren, maar dat lukt mij echt niet. Zelfs als ik mensen er voorzichtig op aanspraak doet het zoveel met me. Ik heb zelf misschien een verwend eigenwijs teckeltje, maar beter verwend dan verwaarloosd. Dan nog niet eens gesproken over de varkensindustrie #omtehuilen. Herkennen mensen dit? hoe gaan jullie hier mee om?
gr
Hoi Chris,
Ik ben ook een week ei wat dat betreft (al heel mijn leven). Kan er gewoon niet tegen hoe dieren behandeld/mishandeld worden door de mens. Geen ruimte om zich te ontplooien en of natuurlijk gedrag naar voren te laten komen, geen aandacht, geen Liefde, gebrek aan mededogen en afleiding, begrip enz… Dieren zijn onze metgezellen hier op aarde en dienen met respect behandeld te worden. De varkensindustrie is om te huilen en misdadig in mijn ogen, vooral de bio-industrie. Hopelijk komt er ooit een andere wereld waar de mens niet de leiding heeft, dat zou een verademing zijn. Dus niet klagen maar zelf goede keuzes maken en het voorbeeld geven hoe het wel kan…
Groetjes: Klaas
precies, helemaal mee eens! ik hoop ook dat die tijd ooit komt! dieren zijn zo kwetsbaar en afhankelijk! evenals kleine kinderen.
echter als ik iets zie blijf ik er zo lang mee zitten! hoe kan ik hier mee leren omgaan? want invloed heb ik er niet op
groetjes hsp-er
Ik kan vaak niet zwijgen omdat dieren geen stem hebben, maar de kunst is niet je stem te verheffen maar wel duidelijk en “vriendelijk” te blijven… Succes in ieder geval
Groetjes Klaas