HSP en boosheid, geen goede combi?
Vrouwen horen niet boos te worden. Dat krijg je als meisje al geleerd. Meisjes zijn altijd lief en aardig en in het roze gekleed. Word je wel boos dan wordt er al snel duidelijk gemaakt dat dat niet de bedoeling is. Met een opgetrokken wenkbrauw en zo. Als volwassen vrouw krijg je al snel de ‘bitchkaart’ uitgereikt als je eens uit je plaat gaat. Bij mannen wordt het dan als assertief gezien en misschien zelfs wel stoer. Niks zo onvrouwelijk als een boze vrouw en al helemaal niet als je ook nog eens begint te janken van onmacht. Met rode ogen en snotter, zeer onvrouwelijk en vooral hysterisch.
Dus ben je geneigd je boosheid in te houden en je ervoor te schamen. Het slaat naar binnen en daar krijg je hoofdpijn van en een pijnlijke keel en het zet zich ergens vast in je lijf. Als HSP is het nog moeilijker want los van dat het niet hoort, ben je ook nog bang de ander te kwetsen met je boosheid of niet aardig gevonden te worden. Of nog erger dat het schreeuwen en ruzie wordt en nooit meer goed komt. Dan lijkt het ineens een prima idee om je boosheid in te slikken om de lieve vrede te bewaren. Want je weet hoe het voelt als er iemand boos op jou is. Dat komt keihard binnen en daar kun je dagen last van hebben. Dat wil je niet, inhouden dus.
Wat is eigenlijk de functie van boos worden? Als je boos bent, wordt er een grens overschreden (even los van of die grens redelijk is of niet). Kijk naar kleuters. De een krijgt een iets groter koekje dan de andere en zet het op een woest brullen omdat het niet eerlijk is. Er wordt bij de kleuter een grens overschreden: hij voelt zich tekort gedaan. Is dat redelijk, nee natuurlijk niet maar zo werkt het wel.
Wat gebeurt er bij jou als je boos wordt? Hoe werkt dat. Iemand doet, zegt of vindt iets wat jij niet fijn vindt. Bijvoorbeeld dat de met zorg bereide bloemkool die je speciaal voor hem hebt gemaakt niet smaakt zoals die van zijn moeder (echt gebeurd). En je voelt het borrelen in je buik van de opgekropte energie die naar buiten wil. Je bent woest! En vervolgens houd je het in. Zo wordt je net een snelkookpan met hoofdpijn op de koop toe. Terwijl je die pan met bloemkool het liefst naar zijn hoofd wil gooien. En zo heb je nog een paar incidenten door de loop van de tijd en druk loopt maar op en op in je snelkookpan. Totdat de deksel eraf vliegt door een futiliteit als “je bent vergeten het dopje op de tandpasta te draaien’ en je jezelf buitenproportioneel schreeuwend en tierend tekeer hoort gaan. Niet fijn. Ook niet voor de ander.
Er komt heel veel energie vrij als je boos wordt. Dat kun je ook inzetten als scheppende kracht. Door je sterk te maken voor een zaak waarover je verontwaardigd bent. Het zet aan tot handelen, tot actie. Het zorgt ervoor dat er zaken veranderen in de wereld. Niet zo negatief toch?
Emoties zijn eigenlijk neutraal. Je bent bang, blij, boos en bedroefd en verschillende varianten hierop. Emoties die iedereen heeft en die bij iedereen horen en toch wordt ‘blij’ altijd voorgetrokken en hebben we de rest liever niet.
Boosheid hoort er gewoon bij. Het is gezond om je grenzen aan te geven. Laat boosheid je helpen om je grenzen te leren voelen. Je lijf geeft dat prima aan. En laat het niet zo hoog oplopen.
Het wordt al makkelijker als je het jezelf toestaat om boos te worden. En het terplekke benoemen haalt de druk eraf. ‘Ik voel dat ik boos word”. Blijf goed doorademen en ben je bewust van wat je in je lijf voelt. Als de druk te hoog wordt kun je altijd nog uit de situatie stappen en zorgen dat je weer aardt. Ik merk bij mezelf dat ik weleens de neiging heb om ‘op te stijgen’ als ik heel boos word.
En je kunt natuurlijk altijd nog die pan bloemkool tegen de muur gooien. Dat lucht ook op.
Hoe ga jij om met boosheid? Ik ben heel benieuwd naar je verhaal . Laat het hieronder weten. Of neem contact met me op via het contactformulier door hier te klikken
Ik dacht “ha leuk ga ik lezen loop ik ook tegenaan” en dan lees ik in begin “vrouwen horen niet boos te worden” en dan denk ik AAAH toch niet weer iets bedoeld alleen voor vrouwen… het gros over HSP etc. is bedoeld/gaat over vrouwen. Ik heb n broertje dood aan die artificiele scheiding…. word ik BOOS van. Maar heb dan de neiging dat niet te laten blijken want dan ben je een Boze Man die het de vrouwen niet gunt ofzo… terwijl dat niet het punt is.
Je hebt gelijk Stefan. Sorry late reactie van mij. Maar boos ben ik niet. Teleurgesteld.
Ik had gisteren nog zo’n situatie. Het begon enigzins uit de hand te lopen waardoor mijn vriend met zijn vuist op de tafel sloeg waardoor ik dus een paniekaanval voelde opborrelen en ik dus niet meer wist wat ik moest doen. Of ik nou ook zo boos moest worden dat het op een woede uitbarsting zou uitdraaien of dat ik mijn telefoon moest pakken en de deur uit zou moeten rennen.
Ik heb dus voor het laatste gekozen. Ik ben de deur uit gerend en een stuk gaan hardlopen. Waarop ik een stuk rustiger werd en toen het appje van mijn vriend normaal kon beantwoorden. Waarna ik rustig terug naar huis kon lopen en daar een normaal gesprek kon voeren. Even de rust terug vinden en weer door. Uithuilen, de druk er af. Dat lucht enorm op, waardoor er bij mij geen bom ontploft.
Goeie oplossing Charlot! Dicht bij jezelf blijven en kijken wat er voor jou werkt.
ow Charlotte. Vriend slaat met vuist op tafel. Das niks voor een HSP iemand. Misschien moet hij zich eens uitpraten. Bij een vuist op tafel zou ik mij al bedreigd voelen.
Gisteravond heb ik exact hetzelfde meegemaakt. Ik voelde me gekwetst, deelde mijn hoog opgelopen emoties, blijkbaar beviel hem dat niet en hij sloeg opeens met zijn vuisten op de tafel. Uit schrikreactie (omdat ik dacht dat hij over de tafel heen zou vliegen om die vuist ook nog eens in mijn gezicht te plaatsen) gooide ik alles tegen de muur kapot wat op tafel stond en gilde ik het uit…. Ik voelde mij aangevallen en onveilig, door te gooien leek hij te schrikken en gaf hij gas terug. Ik heb nog nooit zo gereageerd in een ruzie, als het uit de hand liep, dan hield ik mijn mond gewoon. Toch voelde dit goed, een opluchting en ook gewoon even laten zien dat ik mezelf zou verdedigen als het nodig zou zijn denk ik??… Hij heeft mij nooit geslagen of op die manier verkeerd aangeraakt. Maar hij is wel erg dominant, groot ego.
Uiteindelijk heeft hij alles opgeruimd en heb ik wat wezenloos voor me uit liggen staren, nog proberen te plaatsen wat er nu eigenlijk gebeurd was. Nog steeds zit ik in een waas…mijn vriend lijkt alles gewoon weer te zijn vergeten, geen vuiltje aan de lucht.
Geen idee of ons dit goed heeft gedaan, ik geloof wel dat er een soort van verandering in de dynamiek tussen hem en mij heeft veroorzaakt. Ik heb mijn standpunt gemaakt, hoop dat zoiets een eenmalige situatie is wat nodig was en dat hij meer controle gaat leren behouden in zijn dominantie (nou eigenlijk kleuter) gedrag….
Ik wordt niet snel boos gelukkig, maar (incidenteel) kan dan wel ontzettend vuur spuwen en iemand totaal afbranden… Dit siert me niet, maar lucht wel op. Gelukkig los ik het normaal in rust en met (de juiste) bewoordingen op. Rust is een goede raadgever en domme mensen uit de weg gaan is nog veel slimmer.
oooooh Klaas. Goeie tips. Rust en domme mensen uit de weg gaan. Moet je er natuurlijk eerst achter komen dat ze dom zijn.
Boosheid benoemen en begrijpen lukt steeds beter. Soms is het nodig om wat druk van die snelkookpan af laten om te kunnen relativeren. Kijken naar; wat is van mij en wat van de ander.
In mijn hoofd kan ik boosheid dan wel los laten, maar voel later dat het zich toch opslaat in mijn lichaam (schouders en nek) en het me onbewust dus toch nog bezig houdt.
Dan is het goed om de situatie nogmaals neutraal en vanuit rust te bekijken. Accepteren en los laten, niet alleen in gedachten, maar juist fysiek. Een hele opgave soms, maar oefening baart kunst.
Omgaan met boosheid gaat naar mate je ouder wordt steeds makkelijker gelukkig.
Belangrijk is de rust bij jezelf te vinden en te zien dat je zelf een kleine speler bent in het geheel
en je hier naar gedraagt. Tegenwoordig benader ik een onredelijke of verkeerde situatie vanuit rust, stel de juiste vragen en
maak het verhaal (als je het doorziet) weer kloppend en vat het samen tot een kloppend geheel.
Zeer gemakkelijk om te zeggen maar niet iedere situatie leent zich hiervoor natuurlijk. Soms grijpt het je enorm aan en raak je totaal
de weg kwijt en kom je voor een vlucht- of vecht gevoel te staan. Vluchten is meestal de beste optie, maar soms moet je ingrijpen om
bijvoorbeeld iemand te redden. Als je ondanks de nood toch je hoofd koel kan houden zal je zien dat je meester van de situatie kan blijven.
Hoe dan ook je zal een afweging moeten maken of simpelweg je gevoel volgen.
Gelukkig komen deze situaties zeer zelden voor maar de les die je hieruit kan trekken is benader alles vanuit rust en zie je eigen handelen van een afstandje zodat je meer de plek van de schaker inneemt in plaats van een (vaak onbewuste) katalysator van het geheel.
Misschien slaat dit de plank geheel mis maar het komt uit mijn hart…
Tja Anouk, Boos worden, dat gaat bij mij allemaal in mijn lijf. (onrecht) (me zorgen maken) Continue pijn, hoofdpijn, schouders nek rug, en pijn aan mijn voeten. Alles door de HSP stress.
Vaak ervaar ik Hyper HSP zijn, als een chronische ziekte. Ik moet naar buiten met mijn hond. Terwijl ik liever binnen zou blijven. Geen mensen zien en voelen.
En horen en ruiken. Bah.
90 % als een ziekte en 10 % genieten, van geuren, geluiden zoals vogels en regen, muziek, natuur, water, bloemen.
Wat vervelend voor je dat je HSP als ziekte ervaart. Wanneer je jezelf beter leert kennen en weet wat je nodig hebt als HSP zou dat kunnen veranderen.
Anouk: Een combinatie van Hyper HSP, zoals ik het noem, en het hebben van PTSS en Klinefelter, en piekeren Dat is een moeilijk leefbare combinatie. De pijn van alles wat er gebeurt in de wereld. Voelen in je lichaam. En dan van je Moeder horen. ” Waar ik niks aan kan veranderen, daar maak ik mij niet druk om” . jaja. Ik ga er kapot aan.
Jezelf kennen, en weten, soms niet weten wat je nodig hebt, volgt niet altijd tot succes.
Weten en doen zijn 2 verschillende dingen.
Maar Anouk op deze blog, lees ik gelukkig dat ik niet alleen ben. Terwijl ik dat altijd denk.
Ik werk altijd aan mijzelf, er komt echter geen einde aan.