Ben jij vaak teleurgesteld in je medemens…
Ik doe altijd wat ik zeg dat ik doe. En als het niet lukt laat ik dat weten. Ik weet dat ik het niet moet/mag en kan verwachten dat anderen ook zo zijn maar toch… Ik ben iedere keer weer teleurgesteld als ik merk dat de ander, die iets heeft toegezegd of beloofd dat gewoon niet doet (en niks laat weten). Dan voel ik me soms zo’n brave muts.
Voorbeeld: je zit in een werkgroep en die loopt niet. Je maakt dat bespreekbaar en iedereen is het met je eens dat er meer contact moet zijn, meer betrokkenheid, je kent dat wel. Vervolgens doe je een constructief voorstel op de groepsapp en niemand reageert. Ik denk dan altijd dat ik gek ben of zo.
Ander voorbeeld (zakelijk): “Leuk je te ontmoeten, we moeten een keer afspreken!” Ik: “Ja, leuk! Ik heb m’n agenda op de keukentafel laten liggen maar ik mail je vanmiddag (wat ik dus ook doe) en dan plannen we een afspraak”. Nooit meer wat van gehoord. Ben ik dan raar of zo?
Nog een: Je zet een leuk kastje op marktplaats. Enthousiast reageert er een mevrouw die het dolgraag wil hebben. Je mailt wat heen en weer over prijs en maten. Je hebt een leuk contact, wat grapjes over en weer. De koper zegt: “Deal, ik kom het maandag om half 2 ophalen”. Jij zit op maandag braaf te wachten om half 2: niemand. Ook niet meer bereikbaar. Ik voel altijd veel verbinding in een contact en vergeet dan dat het voor de ander niet zo hoeft te zijn. Is die ander dan raar? Nee, natuurlijk niet, alleen anders.
Doordat je hoogsensitief bent en daardoor heel empatisch kan je je meteen voorstellen hoe een ander zich voelt als je je niet aan afspraken houdt. Zoals jij dus: gekwetst, niet gehoord, niet gezien.. Dus daarom doe je dat niet. Je wil zo ook niet zijn. Daarom voelt het vaak als eenrichting verkeer.
Het beste is om er iets van te zeggen maar dat doe ik niet vaak genoeg. Ik ga meestal wat gelijkhebberig zitten mokken waarbij ik de ander maar meteen afschrijf als onbetrouwbaar en onbeleefd. Of ik ga het heel verontwaardigd aan mijn partner vertellen met de nodige dramatiek.
Wat zou de oplossing zijn?
Verwachtingen bijstellen. Je kan dan wel die standaard hebben maar dat wil niet zeggen dat iedereen hem dan moet hebben. Alhoewel; de wereld zou er een stuk mooier uitzien als iedereen gewoon doet wat ie zegt en elkaar op een fatsoenlijke manier informeert. Maar hier zit weer het gevaar in van op de borstklopperij. Van je superieur gaan voelen als HSP alsof wij een beter soort mensen zijn. Niet beter wel bovengemiddeld empatisch en zachtaardig. En dat maakt het gewoon lastiger!
Al vind je nog zo hard dat er bepaalde omgangsregels en beleefdheidsnormen zijn als een ander ervoor kiest zich er niet aan te houden heb jíj dus een probleem en niet die ander. Jij hebt er last van en jij voelt je gekwetst. En je maakt het dus veel te persoonlijk (ik ook hoor). De ander heeft ’t waarschijnlijk te druk, is er met zijn hoofd niet bij, vergeetachtig of voor excuus dan ook. Maar het heeft waarschijnlijk niet zoveel met jou te maken. Dat je het zo persoonlijk opvat heeft wél met jou te maken.
Ik heb dan ook nog de neiging om het maar met allerlei redenen te gaan vergoeilijken zoals hierboven om het maar niet bespreekbaar te hoeven maken. Daar zit dus de crux! Daar word ik dan ook zo bozig en gefrustreerd van. De ander gedraagt zich niet volgens ‘de’ norm en komt er ook nog mee weg omdat ik er niks van zeg omdat ik een watje ben. Ik ben dan boos op de ander maar zou eigenlijk boos op mezelf moeten zijn want ik laat het gewoon gebeuren. En als ik me dan voorneem om ook eens wat lakser te zijn dan krijg ik meteen de wind van voren want dat zijn ze niet gewend van mij. Aaarghh, zo frustrerend.
Verwachtingen bijstellen dus. Neutraal bekijken, niet op jezelf betrekken. Het gaat niet vanzelf. Ik ben al hard aan het oefenen en de ene keer lukt het beter dan de andere. Grenzen aangeven daar waar je invloed hebt of als het belangrijk genoeg is zoals bij vriendschappen. En van je af laten glijden als het nergens over gaat en je er geen invloed op hebt (zoals bij de marktplaats mevrouw).
En als je dan toch pissed of bent of het gedrag van de ander kan echt niet:
Je hebt óf het lef om er iets van te zeggen of je houdt je mond maar dan moet je ook niet gaan zitten mokken.
Ben jij vaak teleurgesteld in de mensen om je heen? Ik ben benieuwd naar je verhaal!
Klik hier om een afspraak te maken voor een GRATIS Skype sessie.
helemaal mee eens en zooooooooooooo waar.
Waar is communicatie gebleven??
Goed voorbeeld ervan vind ik die reclame van de lift die blijft hangen als er niet gepraat word.
Zo herkenbaar ik verwacht ook.altijd te veel van.de ander en.zie alleen.maar hun aardige kant en ben.dan altijd hevig teleurgesteld als ik weer eens niets meer hoor
Heel herkenbaar!!!
Met momenten is het onleefbaar voor mij
Het is toch eenvoudig denk ik dan waarom doen ze het dan niet????
Ik blijf er echt mee worstelen op vele vlakken m.
Zooo herkenbaar, en dat dubbele ook van: of intern “superieur” worden of hetzelfde (lakse) gedrag aan gaan meten en dan krijg jij WEL de deksel op je neus. Ik heb mij ook aangeleerd: OF ik moet er wat van zeggen OF ik moet de tol maar betalen van mijn mond houden maar de escape van “je mond houden en gaan zitten mokken” of “intern de ander de schuld geven”: die zijn uit de boze. En eenmaal die houding wat aangemeten is dat best leerzaam. Iedere keer dat ik nu voel: wat is die ander toch stom, weet ik dat ik de vraag om moet draaien: wat laat IK na uit eigen schijterigheid om te gaan staan in de wereld. En dat geeft vaak positieve energie of ik kan het oprecht makkelijker ‘loslaten’.
Ik herken dit zeer goed. Sinds kort hou ik mij bezig met ‘Geweldloze communicatie’ (ook wel Verbindende of Empathische Communicatie genoemd) van Marshall Rozenberg. Er is een wereld voor mij opengegaan. Hij geeft je namelijk allemaal tools om het niet persoonlijk te maken, maar wel te kijken wat je kunt doen om de situatie voor iedereen bevredigend te maken. De term ‘geweldloos’ lijkt te zeggen dat je niet boos mag worden of zo, maar dat klopt niet. Het heeft allemaal met verbinding te maken: Marshall werkt met giraffen (gedachten die verbindend werken) en jakhalzen (gedachten en die niet verbindend werken) en ik merk nu al dat het me helpt in moeilijke situaties. Als je er meer van wilt weten, is http://www.cupofempathy.com een goede website of gewoon Wikipedia. Je leert dan eerst situaties te observeren zonder je gevoelens meteen een rol te laten spelen. Daarna benoem je je emoties/gevoelens (en door welke gedachten deze worden getriggerd), daarna kijk je naar je behoeften en die van de ander, en daarna kun je een verzoek doen (is geen eis). Rosenberg heeft zelf met Hutu’s en Tutsi’s gewerkt die elkaar eerder uitmoordden. Ook daar heeft het gewerkt. Ik ben zelf heel enthousiast erover, maar natuurlijk hoeft dit niet voor ieder mens hetzelfde te werken! Maar ik voelde toch even de behoefte er iets over te zeggen.
Wat een mooie tip Heleen. Ik ken het spel Grok en dat gaat ook over geweldloze communicatie. Daarin wordt ook gewerkt met Jakhalzen en Giraffen!
Kan maar één ding over dit geweldige artikel zeggen; wat is het inderdaad ook voor mij, herkenbaar! Ontzettend duidelijk verwoord wat de ‘Hoogsensitieven’ inderdaad dagelijks kunnen ervaren! Fijne tips en ook Heleen haar suggesties direct opgeslagen.
Dank hiervoor!
Ook ik vind dit heel herkenbaar en maak het vaak mee. Ik word meestal op het moment dat de ander niet zo reageert als je zou verwachten of zoals jezelf zou reageren (wat ik dan inderdaad als norm zie) erg emotioneel en krijg er op dat moment geen adequaat antwoord uit. Pas naderhand, als ik op de situatie terugkijk, kan ik hem beter analyseren en begrijp ik beter waarom ik me zo voelde op dat moment. Ik probeer steeds vaker dan toch de ander te laten weten wat dat met me gedaan heeft en soms krijg je dan verassende reacties op terug, soms ook niet. Maar dan heb ik het wel in ieder geval gezegd en dat lucht op. Ik hoop ooit dat ik het ook direct kan en durf te zeggen.
Zeer herkenbaar. Maar… dit heeft toch ook gewoon met fatsoen te maken. Als je een afspraak niet kunt nakomen dan laat je het toch gewoon weten. En als je dat niet doet, dan ben je inderdaad niet betrouwbaar. Voor iedereen is dat vervelend, hoogsensitief of niet. Nou lijkt het net de omgedraaide wereld, dat het aan de hoogsensitieve ligt dat deze zich er iets van aantrekt. Ik zou zeggen, als iemand zijn afspraken niet nakomt zonder jou daarvan op de hoogte te brengen, dan kan het zijn dat er iets is gebeurd, maar als dat niet zo is, zou ik adviseren: steek geen energie meer in die persoon. Want je kunt er niet van op aan. En een hoogsensitief persoon wil juist wel van mensen op aankunnen.
Ik zie mensen die hun afspraken niet nakomen vooral als wispelturige vlinders. Leuk, oh nee toch maar niet en ze fladderen gewoon gedachteloos verder. Ik kan niets met die “vlinderders” en laat ze gaan.
Niet alleen de hoogsensitief personen kunnen hier heel slecht tegen ook mensen met een (lichte) vorm van autisme raken hierdoor volledig van slag. Ik houd me vast aan mijn eigen (hoog opgelegde?) norm. Als je aan jouw eigen betrouwbaarheid gaat tornen ga je onderuit.
Leuk Mieke! Wispelturige vlinders. Dat haalt meteen een lading ervan af.
Ik ben 37 en door in mijn leven vaak teleurgesteld te zijn heeft dit mij gevormd. Niet op de leuke manier, maar op de manier dat je niemand meer vertrouwd en er toch al vanuit gaat dat diegene niet komt. Dit werkt heel negatief en laat je zelfbeeld nog meer zakken. Ik betrek het niet altijd op mezelf, maar toch elke keer weer doet het zo’n pijn. En ik ben degene die het toelaat
Heel herkenbaar, spijtig want ik krijg altijd het gevoel van overdrijven en niet in het gewone rijtje te passen, Ik vooral last van de oppervlakkigheid van de medemens die zich vaak als kuddedieren gedragen zolang hun behoeften maar bevredigd blijven. Ik blijf het moeilijker vinden …..