Hoe ziet totale overprikkeling er bij jou uit?
Laats vroeg een client aan mij: ben jij nog wel eens overprikkeld? Omdat ik HSP coach ben dacht ze dat ik dat nooit had. Echt wel! Ik vertelde dat ik het aardig in de hand heb door bewustwording en toepassing van mijn eigen technieken maar dat het ook wel eens fout gaat. En soms flink ook!
Een voorbeeld:
Na een periode van iets te hard werken en af en toe mijn grenzen negeren(jaja: practice what you preach!), kwam de vakantie steeds dichterbij. En je kent dat denk ik wel: je wil zoveel mogelijk af hebben om met een opgeruimd gevoel op vakantie te kunnen. Maar zoals de meeste mensen kan ik nog steeds niet goed tijd inschatten en reken ik me te vaak te rijk. Ik had dus ’s ochtends een netwerkbijeenkomst. Direct daarna een sessie met een cliënt. Mail, rekeningen, offertes en andere administratieve rompslomp die niet favoriet zijn bij mij maar wel noodzakelijk (en vooral goed moeten gebeuren), ’s middags nog een cliënt, ik wilde nog boodschappen doen, er moest nog gegeten worden en ik dacht nog voldoende tijd te hebben om mijn koffer en alle ander spullen in te pakken. En ik moest’ s avonds nog mijn vogels naar hun logeeradres brengen. Had ik liever overdag gedaan maar het ging niet anders.
Ik zat dus om 10 uur ‘ s avonds doelloos en doodmoe wat kleding in een koffer te proppen terwijl ik met m’n andere hand opzocht wat voor weer het zou worden in de Dordogne. Ik kwam er niet uit met een vol hoofd. Ben overprikkeld naar bed gegaan.
Om 6 uur ging de wekker want we vertrokken om 7.15. Te laat, gestrest met ongewassen haar en een half ingepakt koffer de auto in op weg naar Versailles ( halverwege op de route, eindbestemming Dordogne). Onderweg gelukkig geen muziek aan en ik hoefde niet te rijden. Ik voelde de vermoeidheid, had last van een tranend oog en onrust. We kwamen vrij moeiteloos aan in Versailles, hotel gevonden, kamer was al klaar en hup op weg naar het kasteel. Het viel mee met de drukte had een Japanse dame in het hotel gezegd én we hadden online tickets dus konden we zo doorlopen….niet dus. Ik was helemaal in shock toen ik me realiseerde dat dát dus de rij was waar we in moesten, 1, 5 uur. Ik heb me vergaapt aan de Japanse toeristen die alleen maar bezig waren met selfies maken in de raarste poses en de meest vreemdsoortige outfits met parasolletjes. Wel kleurig! Maar ontzettend veel prikkels in zo’n mensenmassa. Opgelucht konden we naar binnen na de wachtrij. Het is daarbinnen nog drukker dan erbuiten. Het was verschrikkelijk. Ik kreeg bijna geen lucht meer, alle geluiden kwamen keihard binnen en ik werd misselijk. Ik ben even in een hoekje gaan zitten met een knetterend hoofd. Naast me zat een Chinese jonge vrouw verwilderd om zich heen te kijken. Aha, nog een HSP dacht ik.
Het kasteel is prachtig maar ik wilde maar 1 ding : wég. Ik heb geademd, gevisualiseerd, gegrond enzovoort maar niks hielp meer: totaal overprikkeld.
Buiten in de tuinen een beetje bijgekomen maar geen puf meer om ze te gaan bekijken.
Na een onrustige nacht in het hotel (vreemd bed, onverwachte geluiden, rumoerige eetzaal) op weg naar de Dordogne met knetterende hoofdpijn. Niks hielp, 4 paracetamol later nog steeds niet.
Ik ben totaal overprikkeld en doodmoe op plaats van bestemming aangekomen. Gelukkig een vertrouwde plek. Heb 2 nachten meer dan 12 uur geslapen en ben nu, terwijl ik dit schrijf, hartstikke verkouden met een schurende keelpijn.
Ik moet dit dus anders gaan doen. Ik ben namelijk het allerbelangrijkste vergeten.: ik heb niet naar m’n lijf geluisterd. Ik ben schromelijk over mijn grenzen gegaan door alle signalen te negeren. Dan helpt gronden en visualiseren niet meer. Wist ik natuurlijk al want ik ben al jaren HSP coach. En toch gebeurt het me. Het verschil tussen teveel willen en wat je aankunt blijft lastig. Overschatting ligt gewoon op de loer en dat is een onderdeel van soms niet willen accepteren wie je bent en wat je nodig hebt .En dat je sommige dingen dus gewoon niet moet doen…én overprikkeld vertrekken én een lange reis plus een kasteel. Ik had gewoon de dag ervoor vrij moeten nemen.
Lesje weer geleerd!
Is het nou zo handig van mij om dit met jou te delen? Marketingtechnisch waarschijnlijk niet maar ik wil het gewoon eerlijk kwijt. Hoogsensitiviteit is geen ‘ziekte’ die je met een paar foefjes kunt oplossen waarna je moeiteloos door het leven huppelt en nergens meer last van hebt. Het is een work in progress en ik wil daar niet rooskleuriger over doen dan reëel is. Overprikkeling blijft een valkuil en ja dat gaat soms fout ook al ben je een expert of ervaringsdeskundige op dat gebied.
En dat is goed om voor ogen te houden. Valkuilen die je niet meer ziet zijn het gevaarlijkst! Daar donder je zomaar in. Je kunt een hele hoop voor je zelf doen en dat wil ik je graag helpen ontdekken en technieken aanleren om goed bij jezelf te blijven. Maar soms wil je teveel. Is dat erg? Helemaal niet. Als je er maar van leert en het de volgende keer anders aanpakt en met mildheid naar jezelf kan kijken.
Heb toch maar mooi Versailles gezien!
Hoe ziet jouw totale overprikkeling eruit? Ik ben daar heel benieuwd naar. Laat het me hieronder weten
Of Klik hier om een afspraak te maken voor een GRATIS Skype sessie.
Helemaal herkenbaar en dat al 20 jaar ongeveer zonder te weten dat ik hsp ben of heb.
Zeer vervelend
En dan inneens dat antwoord op al je vragen.
En maar blijven doen en nog meer omdat je zelf wilt maar ook wilt doen voor anderen.
So wrong. Maar ook durven NEE zeggen hoort
nou ook erbij zonder anderen te kwetsen.
Denken en doen voor je zelf is zoooo heerlijk en je snapt het even niet wat er gebeurd
Zalig dit gevoel ,gewoon voor jezelf.
Maar volhouden is de boodschap.
Ik wil ook altijd zoveel , waarom eigenlijk, niemand die het me opdraagt . En tijdens het doen vergeet je te vlug naar je lichaam te luisteren omdat er ook vaak de tijd niet voor is of die jeje er niet voor neemt. En dan is het al vaak te laat, want dan ben ik alweer over mijn grenzen gegaan. Zo’n lastige maar wel heel waardevolle les voor jezelf. We moeten weer meer mindfull bezig zijn met ons leven en ook accepteren dat niet alles kan. Zo verschrikkelijk moeilijk voor mij maar wel een uitdaging
Hoi Francis, je bent je er al bewust van dat is al het halve werk!
Ik merk voor mijzelf dat ik het meest overprikkeld ben in de lange donkere wintermaanden.
De maanden waar je je haast niet kan opladen aan het mooie weer, de planten en bloemen die in bloei staan en dat je naar buiten kunt gaan om te genieten van het mooie weer maar dat jè het maar moet doen met de regen,harde wind en regen.
Ik raak dan sneller overprikkeld, ook omdat ik in een open werkruimte werk een aantal uren per dag met vele collega’s op een kleine ruimte die allemaal een eigen mening over iets hebben en ieder hun eigen emoties meedragen die ik ook nog eens allemaal binnenkrijg. Gelukkig kan ik daarna naar buiten om het werk uit te voeren, ik ben postbode van beroep.
Helaas krijg ik in dit werkcollege te maken met soms veel eisende klanten en als je dan al een mindere dag hebt voor jezelf is dat soms nog moeilijker en kom je overprikkeld thuis.
Soms geïrriteerd en soms verdrietig omdat het me dan allemaal ff teveel is.
Ik merk voor mijzelf dat ik het meest overprikkeld ben in de lange donkere wintermaanden.
De maanden waar je je haast niet kan opladen aan het mooie weer, de planten en bloemen die in bloei staan en dat je naar buiten kunt gaan om te genieten van het mooie weer maar dat jè het maar moet doen met de regen,harde wind en regen.
Ik raak dan sneller overprikkeld, ook omdat ik in een open werkruimte werk een aantal uren per dag met vele collega’s op een kleine ruimte die allemaal een eigen mening over iets hebben en ieder hun eigen emoties meedragen die ik ook nog eens allemaal binnenkrijg. Gelukkig kan ik daarna naar buiten om het werk uit te voeren, ik ben postbode van beroep.
Helaas krijg ik in dit werk te maken met soms veel eisende klanten en als je dan al een mindere dag hebt voor jezelf is dat soms nog moeilijker en kom je overprikkeld thuis.
Soms geïrriteerd en soms verdrietig omdat het me dan allemaal ff teveel is.
Hoi Debbie, wat vervelend voor je dat je de winterperiode zo ervaart. Je zou eens kunnen kijken naar manieren om je beter af te schermen. Ik heb er ook blogs over geschreven: “De baas in je eigen bubbel” en “Huh? Aarden? Is dat niet iets heel zweverigs? “. Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Jeetje wat een herkenning! Vooral dat verschil tussen teveel willen en dat wat ik aankan komt nog vaker terug als ik met een “knetterend” hoofd thuis op de bank zit of in het ergste geval in bed lig…
Ik ben hoog sensitief en vroeger liet ik ook nog trekken van de high sensation seeker variant zien: met de ene voet op het gaspedaal en de andere voet stond op de rem… Nu ik meer naar mijn lichaam luister, neig ik meer naar in mijn comfortzone blijven (de rust opzoeken), omdat de vroegere HSS kenmerken vooral aanpassingen waren op mijn snelle niet HSP medemens cq. omgeving … Toen accepteerde ik nog niet dat ik anders ben…
Nu ik meer naar mijn eigen lichaam luister heb ik juist minder zin in prikkels en voel /accepteer ik dat deze de ruimte nodig hebben, om verwerkt te worden zodat ik niet weer uitgeput raak & in een burn out terecht kom….
Ik ben je dankbaar voor het delen, want dat maakt dat het een blijvend leerproces mag zijn en zorgt ervoor dat ik ook milder naar mijzelf ga kijken. Dat ik niet faal als ik er weer eens in een valkuil verstrikt raak omdat ik teveel wil, eigenwijs ben, mezelf overschat, mij te verantwoordelijk voel etc.. Dit komt stukken minder voor…
Weer lessen geleerd:
Doseren, beter incalculeren, bewust worden van deze valkuilen en ruimte nemen. Zodat ik niet als een verwilderd mensje in een hoekje terecht kom met: tranen, hoofdpijn, boosheid en gedachten die mij zeggen dat ik niks kan of dat ik niet over voldoende capaciteiten beschik A.k.a mijn innerlijke beul, die klaarblijkelijk vind dat ik over mijn grenzen moet blijven gaan en toch nog die rondleiding/ verjaardag/afspraak erachter aan moet plakken & mij ervan weerhoudt om mijn heerlijke “bubbel” op te zoeken… ♡♡♡