Niemand begrijpt me…
‘Ik voel me zo anders, niemand begrijpt me’ zucht mijn cliënt. Ik hoor dat best vaak van mensen om mij heen die hoogsensitief zijn. Maar hoe zit dat nou eigenlijk? Ben je werkelijk zo anders wanneer je HSP bent? En is de rest dan normaal? En wat is dat dan: normaal. Volgens het woordenboek betekent het ‘zoals het meest voorkomt’. Nou dat kan kloppen 80 % is niet HSP. Als synoniem wordt gegeven: gewoon. En dat klinkt weer een beetje saai en gemiddeld in mijn oren. Het is niet zo dat iedereen die geen HSP is een botte hork is. Niet HSP’s hebben ook gevoelens. En voelen zich vaak anders en niet begrepen. Om allerlei redenen die jij niet weet. En ‘ wij hsp’s ‘ kunnen ons gevoeligheid en empathie ook niet exclusief toe eigenen. Wel eens een overprikkelde HSP gezien? Uit eigen ervaring weet ik dat ik dan helemaal niet meer sociaal ben maar bits en teruggetrokken.
Tussen super gevoelig en een afstandelijk ijskonijn zit nog een hele grijs gebied. Waar bevind jij je op die schaal? Iedereen is anders en iedereen voelt zich wel eens buitengesloten. Het gaat er maar net om hoe je jezelf ziet. Als je jezelf al betitelt als anders waar plaats je jezelf dan ten opzichte van de ander? Ik ben nog nooit een mens tegengekomen die niet met iets worstelt, geen verlies heeft meegemaakt en altijd happy en gemiddeld is. Lijkt me doodsaai ook! Wat dat betreft zijn we allemaal hetzelfde.
Wanneer je blijft hangen in ‘niemand begrijpt me’ spreek je een verlangen uit om begrip van de ander. Wat je jezelf dan zou kunnen afvragen is in hoeverre je jezelf begrijpt. Hoeveel begrip heb jij voor je zelf en in hoeverre accepteer je jezelf zoals je bent? Mag jij gewoon jezelf zijn van jezelf? Of probeer je aan een zelfopgelegde ( ja, dat doe je zelf en niet de buren) norm te voldoen? Probeer je aan een ideaal plaatje te voldoen van perfecte vriendin, vader, dochter, werknemer etc.? Dan maak je het jezelf wel heel lastig. Want dat is gewoonweg niet te doen. Het is een garantie tot falen.
Je bent precies goed zoals je bent. Er hoeft niet van alles te worden verbeterd. Ik krijg er ook wel de kriebels van in deze maatschappij waarin alles maakbaar lijkt. En wij vervolgens denken dat we volgens een bepaalde ( tja, door wie eigenlijk?) norm moeten leven, uitzien en functioneren. En wanneer je dan een beetje anders bent dan gemiddeld kun je gaan zwelgen in ‘ niemand begrijpt me’ . Niet helemaal reëel toch?
Het gaat erom dat je jezelf accepteert. Dan is dat voor een ander ook veel gemakkelijker om te doen. Als je jezelf in een uitzonderingspositie plaatst kun je moeilijk verwachten dat de ander je als gemiddeld/normaal/doorsnee ziet.
En wat is er nou leuk aan om gemiddeld te zijn?
Vier je uniciteit! En hou gelijk voor ogen dat we ook allemaal hetzelfde en gelijk zijn.
En het argument dat níemand je begrijpt omdat je HSP bent gaat ook niet op. 20 % van de bevolking is HSP dus er lopen er genoeg in het wild rond waar je je zelf in kunt herkennen. Even rekenen: er lopen 7 miljard mensen rond op deze aardbol, 20 % is HSP. Dat zijn 1,5 MILJARD mensen.
Sterker nog: je kunt ook heel goed vriendjes zijn met een niet HSP. Die hebben ook gevoelens en kunnen empathisch zijn. Alleen op een iets andere manier. Dat maakt het juist zo mooi!
Paradoxaal, maar hou het goed voor ogen dat we allemaal uniek zijn en tegelijk hetzelfde. Zo begrijpen we elkaar allemaal (7 miljard!) een stuk beter.
Klik hier om een afspraak te maken voor een GRATIS Skype sessie.
Beste Anouk,
Interessant stukje om te lezen en het geeft ook veel steun. Wel wil ik aangeven dat bepaalde opvattingen over “jezelf niet accepteren zoals je bent”, en “mag je jezelf zijn van jezelf” niet alleen eigen opvattingen zijn. Veel te vaak heb ik gehoord en hoor ik dat ik “te stil”, “timide”, “volgzaam”, “kwetsbaarder dan anderen”, “onsympathiek” ben. Omdat mijn omgeving zo over me denkt, wordt het dan erg lastig om mezelf te zijn. Temeer omdat ik steeds kritiek over mijn persoon moet aanhoren. Steeds opnieuw weer denken “ja laat maar kletsen ik ben tevreden met mezelf” wordt na 99 keer al best lastig, laat staan naar 100 keer en dan zijn er nog honderden keren te gaan. Is ronduit slopend, zelfs voor mensen die niet hooggevoelig zijn.
Een oplossing zou zijn om schepen te verbranden en een compleet nieuw leven aan te meten, maar in deze coronatijd (die nog wel +5 jaar gaat duren) is dit ook niet aan te bevelen. Het wordt dan algauw kiezen tussen 2 kwaden. Gelijkgestemden via cursus opzoeken gaat in deze tijd ook lastig. Positief blijven denken zou dan de meest voor de hand liggende optie zijn maar is voor mij bijna niet meer te doen. Hoe hou ik mijn hoofd boven water? Heb jij tips voor mij?
Ook ik herken me heel erg in wat je schrijft….Het doet gewoon pijn! Na diverse GGZ opnames, ben ik helemaal op! Ik ben nu zestig, heb dingen gezien en proberen op te lossen op een harmonieuze manier. Ook op mijn werk en inderdaad, niemand lijkt me te begrijpen. Daarbij blijk ik na afname van een test ook nog eens een hoog IQ te hebben. Er is over me heen gewalst op privé en werkgebied en zit nu al acht maanden ziek thuis. Het voelt alsof ik de hele wereld op mijn schouders draag, wat natuurlijk niemand kan. Me altijd anders hebben gevoeld dan anderen, maar nooit echt met iemand een band hebben kunnen opbouwen. Een band als zijnde een soulmate. Het is eenzaam en voor mij eigenlijk niet meer vol te houden, ondanks dat ik al ruim dertig jaar getrouwd ben en drie volwassen kinderen heb, die op zichzelf wonen. De jongste heeft een lichte verstandelijke beperking en gediagnosticeerd met PDD NOS. Ik ben en blijf steeds maar vechten voor mijn eigen bestaan, maar lijk dat maar niet te kunnen vinden. Ik ben zo ontzettend uitgeput, dat ik niet meer weet hoe ik verder moet…..
Hoi Marlou, ik kan helaas geen oplossing geven maar ik herken wat u schreef EXACT. Ik ben dan pas 16 maar was op de basisschool suicidaal doordat niemand me begreep. Tot deze dag ook niemand gevonden het voor elkaar kreeg om me te begrijpen maar wel een soort zelf-acceptatie gevonden. Het doet me goed om te lezen dat er andere mensen zijn met dezelfde ervaring maar het maakt me bang dat ik hier de rest van mijn leven last van zou kunnen hebben.
Ik wilde u laten weten dat u niet de enige bent, het deed mij ook erg goed om uw reactie te lezen dus ik wilde dat u ook weet dat u niet de enige bent met dit probleem.
U heeft natuurlijk een stuk meer levenservaring dus als u nog een tip heeft over hoe u hier mee om bent gegaan en wat hielp zou ik u super dankbaar zijn❤️
Hallo Marjolijn,
Vind je zelf dat het waar is wat ze over je zeggen en vinden? Meestal zegt kritiek meer over de gever dan over degene waar het over gaat. Ik wil graag een halfuurtje voor je uitrekken om het er persoonlijk over te hebben hoe je hier beter mee om kunt gaan.
Is dat een optie voor jou?
Groetjes,
Anouk
Ik ben wel degelijk “anders” Anouk.
“Normale” – “Niet HSP” mensen, snappen mij echt niet.
HSP zijn is geen keuze, dat ben je.
En naar buiten gaan met de hond, kost mij enorm veel energie.
Wat ik allemaal zie, ruik, hoor, waarneem, is intens heel groot.
En wat krijg ik dan te horen: je moet je niet zo druk maken !! – Trek het je toch niet zo aan !?!
Jaja