Waarom huilend in een hoekje liggen niet helpt….

Waarom huilend in een hoekje liggen niet helpt….

Als HSPer ben je gevoeliger dan  gemiddeld voor leed van anderen, schokkende wereld gebeurtenissen (Trump!), enge filmpjes over dierenmishandeling, vluchtelingen problematiek, zwartepietendiscussie enzovoort. Je rechtvaardige en altruïstische zelf wil de barricades op. Het verhelpen want je kunt het niet aanzien. Je hebt er verdriet en last van en je moet ervan huilen. Je draagt het leed van de wereld op je schouders. Dat is zwaar! Dus moet het weg. Vroeger uitte dit zich bij mij in hevige verontwaardiging en stellige principes. Ik begreep ook nooit dat anderen geen stelling innamen en vond dat eigenlijk maar slappelingen. Zoals is in een enquête. Je hebt de keuzes ‘ ja’, ‘nee’ en ‘geen mening’. Ik kon me er nooit iets bij voorstellen: geen mening. Dat bestond in mijn ogen niet. Ik moest over alles een opinie hebben. Anders was ik niet betrokken en onverschillig. Tegenwoordig hebben we Facebook en andere sociale media waarop je je betrokkenheid of verontwaardigheid kunt uiten. Hele discussie over hoe erg het allemaal is. De wereld is verrot, we gaan naar de haaien, the end is near.

Maar wat schiet je er mee  op? Ik zie diverse hsp groepen op Facebook waarin de een na de ander zich afvraagt wáarom de wereld zo hard, oneerlijk, corrupt etc is?
Wat kun je met die vraag? Niks eigenlijk. Want je gaat niet over de wereld. Zoveel invloed heb je niet. Je hebt niet gestemd op Trump of tegen. Je bent niet verantwoordelijk voor het vluchtelingen probleem.
Ik hou het tegenwoordig bij mezelf. Dat voelt een stuk rustiger. Wat kan ík doen? Waar heb ik invloed op? In ieder geval op mijn omgeving en wie zich daarin bevindt. Ik kan vriendelijk zijn als ik vriendelijkheid wil. Ik kan behulpzaam zijn als ik dat wil. Ik kan krijgen wat ik nodig heb door zelf de eerste stap te zetten. Ik geef wat ik nodig heb. En zo wordt de wereld mooier. De wereld is zoals je hem ziet. Het is een afspiegeling van hoe jij er tegen aankijkt. Zie het positieve en de wereld ziet er een stuk mooier uit. Haal je maar voor de geest hoe de wereld eruit zag toen je verliefd was. Het heet niet voor niks ‘ door een roze bril’. Op dat moment jouw werkelijkheid. Naïef? Mag je vinden. Een stuk prettiger? Zeker weten!

En alle leed van de wereld dan? Dat hou ik als HSPer ver buiten mij. Ik kijk niet naar akelige beelden in het nieuws als ik weet dat ik daar niet tegen kan. Ik lees geen krant op papier of tablet. Ja, maar je moet toch op de hoogte blijven? Eeh, van wie moet dat? Meestal van jezelf. Ik dacht ook dat ik een hoop zou missen maar niets is minder waar: ik heb laatst een nieuwsquiz meegedaan op tv en scoorde een 7,8. Há, had ik zelf niet verwacht. Blijkbaar komt dat wat werkelijk van belang is toch wel tot je. Mensen vertellen het je en ik luister radio in de auto. Net genoeg zonder alle enge beelden waar ik niet van kan slapen en waar ik toch niks aan kan doen.

De verwachting hebben dat anderen net zo zachtaardig, helpend en rechtvaardig zijn als jij  is hét recept voor teleurstellingen. Er een drama van maken dat je hoogsensitief bent schiet ook niet op. Je kunt er wel over jammeren maar je bent wie je bent. Er is geen aan en uit knop maar je kunt wel goed voor jezelf zorgen en jezelf omarmen zodat je leert omgaan met je hoogsensitiviteit. Het is een prachtige eigenschap die de wereld mooier maakt.

Verbeter de wereld begin bij jezelf. Maar dan liever niet op een zwelgende ” het-overkomt-mij-allemaal” manier. Je maakt hier zelf je keuzes in. Wordt lid van Greenpeace, ga helpen bij de voedselbank, help je bejaarde buurvouw met boodschappen doen. Het hoeft niet groots en meeslepend . Je kunt ook kleine dingen doen. Sinds kort chat ik met een Syrische vluchteling die wil oefenen met Nederlands leren. Heel in het klein. Over wat hij gegeten heeft vandaag. Dat ligt binnen mijn bereik en daar kan ik een (klein) verschil maken. En daar voel ik me dan goed over.

Daar heeft de wereld meer aan dan dat ik huilend in een hoekje lig mezelf op de borst te kloppen dat ik zo gevoelig ben ( en anderen niet).

Hoe zie jij dat? Laat het me hieronder weten

of [otw_shortcode_button href=”skype” size=”medium” bgcolor=”#3ABBC4″ icon_type=”social foundicon-skype” icon_position=”left” shape=”radius”]Klik hier om een afspraak te maken voor een GRATIS Skype sessie.[/otw_shortcode_button]

3 thoughts on “Waarom huilend in een hoekje liggen niet helpt….

  1. Hai Anouk
    Nog maar eens op je site gekeken. Kom ik dit blog tegen. Wat herken ik daar veel van . Daarbij komt dat je het heel goed hebt verwoord.Echt heel TOP!

    groetjes en graag tot vlug ziens.

  2. Helemaal me eens Anouk! Laat ons, met onze unieke kwaliteiten en talenten, elkaar helpen dat kleine steentje bij te dragen waardoor in ieder geval onze eigen wereld mooier wordt.

  3. Ik lees je verhaal net voor aan mijn vrouw. Die lacht zich dood….hahaha, dat ben jij!! Ik probeer ook alles zoveel mogelijk van me af te zetten en in mijn beroep zoveel mogelijk mensen blij en gelukkig te maken. Door ze vertellen over de wonderen der wereld en natuur op mijn reizen, geef ik ze meer gevoel bij het buiten zijn. Het is klein, maar het maakt mij tevreden en gelukkig. En Trump bekijkt het maar, idioot……

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *