Ik liep te piekeren en zag een veertje…

Zo bijzonder! Waarom? Ik was vlak daarvoor bij een medium geweest. Voor het eerst. Ik had wat vragen over mezelf en ik was op zoek naar antwoorden. Sommige zaken daar kom je zelf niet bij. Daar heb je een spiegel voor nodig (of een coach natuurlijk).

Ik stapte een heel fijne ruimte in, zijn werkkamer. Het is een heel prettige man, rustig, beetje doorsnee eigenlijk. Hij vertelde me dat het heel druk was in mijn hoofd. Ja, dat wist ik zelf ook al. Ik glimlachte. Mijn gids is een indiaan, vertelde hij, en ik zou eens wat vaker op tekenen van mijn gids kunnen letten. Ik lachte van binnen. Ik vond het een beetje een clichématig beeld zo’n indiaan als gids. Let maar eens op veertjes die je tegen komt of roofvogels die je ziet, zei hij.

Na de sessie viel er wel iets van mij af. Ik was rustiger. Ik kwam een beetje uit de vaart die ik van nature heb. Die vaak een kracht is want het brengt me veel en stuwt me voort. Maar zoals alle kwaliteiten is het ook een valkuil. Ik ga te hard, wil te veel wordt ongeduldig en gestrest. Ik ga veel te hard werken omdat ik zoveel wil waar ik blij van word. Raak gefrustreerd omdat zaken niet zo gaan als ik dat wil. Zoals: programma’s op de pc die ik nauwelijks onder de knie heb maar waar ik van mezelf verwacht dat ik het 1,2,3 kan, marketing opzetten terwijl dat m’n vak helemaal niet is, filmpjes maken en monteren. Ik verwacht dan meteen Tarantino-achtige filmische beelden. Niet realistisch dus.

Maar het was weekend dus ik ging lekker wandelen met mijn geliefde. Zonnetje scheen. We praatten wat, we zwegen wat. Ik liep te genieten en opeens was het daar weer: piekeren, gedachten die rond buitelen, mijn monkeymind op volle toeren. O, dan wil ik dit en dan doe ik dat… en hoe moet dit dan en wat als….

Hé, daar ligt een wit veertje! Spierwit in een vrij donkere omgeving stak het af. Met een schok in mezelf stond ik stil. Was dit nou die indiaan? Ik keek op en zag een buizerd wegvliegen….

Ik heb het veertje in mijn zak gestopt en ben verder gewandeld. Ontspannen en glimlachend.

Zoals een bij een echte HSP heeft deze ervaring nog lang door mijn hoofd gespookt. Ik vond het bijzonder en mooi. Het voelde heel mystiek en toen ging ik natuurlijk weer nadenken. Is dit gewoon toeval of synchroniciteit? Er liggen wel vaker veertjes op de grond. Je hoort ook wel eens dat het dan een engel is. Vind ik wat lastig om te geloven en het doet er  eigenlijk ook niet toe. Ik zag het veertje op het juiste moment. Het had op dat moment een betekenis gekregen door wat het medium had gezegd. En ik stopte met piekeren. Maar die buizerd dan? Wel heel toevallig. En weer kreeg ik de bevestiging: De wereld is dus zoals je ‘m ziet. Waar valt je oog op? Waar geef je betekenis aan? Als HSP krijg je veel meer info binnen en je associeert gemakkelijker. Daardoor krijg je sneller met synchroniciteit te maken. De wereld is een spiegel. Het verteld je iets over jezelf en dat is mooi. Je moet het wel willen zien. En laat het maar mystiek zijn en je verwonderen. Ik hoef het niet meer te snappen om het op waarde te kunnen schatten.

Een week later had ik een gesprek ergens wat niet lekker liep en al piekerend en sputterend mezelf van alles afvragend liep ik naar mijn auto terug op de parkeerplaats. Ik wil instappen en mijn oog valt op een witte veer die naast de auto ligt. Voor mij….